Help! Ik sta op Spotify!
Sta je online met een liedje? Eh… nee. Hoewel, er staat wel een nummer uit 2016 online waarin je me kunt horen als backing vocal (ander album en muzikant haha). Maar daar gaat het vandaag niet om.
Voor de mensen die mij kennen weten dat ik naast coaching zo nu en dan wat andere werkzaamheden (o.a. simpel design & websites) tussendoor doe. Zo maak ik al een paar jaar voor een aantal mensen eenvoudige album/single covers door hun huidige ontwerpen te digitaliseren, aan te passen of door deze te moderniseren. Daarnaast begeleid of zet ik alles klaar in iMusician voor distributie naar Spotify, Apple music, etc.
Bij de laatste opdracht van een nieuwe single waarbij ik alles weer klaar zou zetten en ook de single cover zou maken gaf de bandmanager aan:
Nienke, dit keer zet jij je naam bij de cover artwork.
Net als anders reageer ik hierop met nee. Ik ben geen professioneel designer en het enige wat ik doe is het ontwerp uitwerken, aanpassen en/of digitaliseren. Ik ben niet het creatieve brein achter het ontwerp, dus waarom zou ik mijn naam hierbij zetten?
Kom op nou! zei hij wat stelliger dan normaal.
Ik legde mijn redenen uit dat ik mijn contributies niet als zodanig zie om mijn naam erbij te zetten. Na een paar keer over en weer discussiërend gooide hij zijn armen omhoog en zei:
Gewoon doen! Gewoon je naam erbij zetten. Je.gaat.het.DOEN!
Okay! Okay! Half lachend en nog steeds twijfelend typ ik mijn naam bij de cover art. Niemand die het ziet, toch? Toch?!
Tóch, kon ik het na dit hele gesprek niet loslaten. Waarom heb ik zoveel weerstand om mijn naam erbij te zetten? Al gauw kwam het volgende innerlijk dialoog naar voren:
Ik: Ja, ik ben geen professioneel designer maar ik steek hier wel mijn tijd in. Niet iedereen kan dit. De klant is er tevreden mee dus waarom ik niet?
Kritische ik: het kan nog beter en mooier.
Ik: Oh hallo, perfectionisme. Even ter herinnering, ik heb precies gedaan wat de klant wou.
Kritische ik: Ja, maar straks valt het op dat ik geen grafisch designer ben en heeft iedereen commentaar op mijn werk. En voor je het weet reflecteert dat weer negatief terug op AL HET WERK dat ik doe. Straks krijg ik een slechte naam niet alleen qua design maar ook op de websites die ik heb gemaakt voor klanten, de flyers en de begeleiding en coaching die ik geef! Dan komt het uit dat het allemaal niet goed genoeg is, en dat ik niet goed genoeg ben in wat ik doe en als ondernemer.
Ik: eh….okay… dat escaleerde snel.
Nog geen paar seconden later, zei ik een paar dingen hardop die ik hier niet zal herhalen. Ik zag en voelde nu weer wat er aan de hand was. Een oud patroon stak zijn kop weer bovenwater: het imposter syndroom (bedriegerssyndroom). En ja, ik ben een coach met 10+ ervaring. Maar ook ik heb mijn blinde vlekken. Ook ik ben mens met valkuilen en onzekerheden.
Hoe nu verder? Alleen al door hier stil bij te staan (bewustwording & erkenning) merkte ik dat de spanning wat minder werd. Daarnaast heb ik met mezelf de volgende afspraak gemaakt: mocht dit weer voorkomen zeg ik niet direct nee, of ren ik gelijk weg. In plaats daarvan neem ik een moment en ga ik het innerlijk dialoog met mezelf aan (confrontatie aangaan). Mocht ik met mezelf vastlopen dan weet ik bij wie ik kan aankloppen om te sparren (support). En net als eerder, zal ik nagaan of mijn verwachting/gedachten realistisch zijn. Ik moet eerlijk bekennen dat ik om mezelf heb moeten lachen (humor) omdat de gedachten zo snel escaleerden van 1 naar 100. Ook zal ik mijn aandacht terugbrengen, naar het hier en nu, met een positieve mindset & zelfbekrachtiging. Waar ben ik op dit moment blij mee, wat gaat goed, wat zijn de reacties van de klant op mijn werk, hoe ging ik hier in het verleden mee om? Is mijn wereld toen in elkaar gestort, is mijn reputatie eraan gegaan of draait de wereld nog steeds rond? Spoiler: de wereld draait nog steeds rond.